Dzień Drugi - 28 września
"Zimne poranki"
Wstaliśmy później niż planowaliśmy. Całodzienna podróż dała się we znaki, a temperatura nie zachęcała do wstawiania.
Poprzedniego dnia usłyszeliśmy od Martina, że gdzieś niedaleko znajduje się jezioro. Jak się okazało była to kolejna ściema serwowana przez owego osobnika.

Nie dałem jednak za wygraną i niczym Indiana Jones za Arką przymierza, wyruszyłem w poszukiwaniu wody. TIP#1:Pierwsza zasada obozu - rozbijaj obóz tak żeby mieć łatwy dostęp do wody pitnej, a jeśli się nie da to go w taką wodę zaopatrz. Po jakichś 15 minutach udało mi się znaleźć strumyczek. W sam raz żeby się umyć i zrobić pranie. Całe szczęście mieliśmy jeszcze trochę wody z dnia poprzedniego, bo tej wolałbym nie pić. 

Umycie się zimną wodą w zimną pogodę nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy, ale całe szczęście jest na to sposób (nie jest to komfortowe jak prysznic, ale pozwala mimo chłodu zachować higienę). Wystarczy wykorzystać skomplikowany mechanizm gąbki na dowolnej części garderoby. Serio. Może mycie się skarpetką nie brzmi zachęcająco, ale spróbujcie tego i porównajcie z oblaniem się zimną wodą. Gąbka zdecydowanie mniej wyziębia organizm. Co więcej, sposób ten może się przydać również w przypadku kiedy nie możecie sobie pozwolić na utratę wody - podczas takiej "kąpieli" zużywa się jej o wiele mniej.

Pranie zdecydowanie miało w nosie dalsze plany, bo nie chciało wysychać. Przy takiej wilgotności powietrza nie było na to szans. Spakowałem mokre rzeczy do plecaka. "A" też zdążył się już spakować więc ruszyliśmy łapać stopa.

I tutaj niestety będę musiał kawałek opuścić, bo zupełnie nie pamiętam skąd jechaliśmy (to było już prawie dwa tygodnie temu), a google maps nie pomogło. Nie pamiętam też z jaką karteczką staliśmy na drodze... Pamiętam, że było to jakieś 40 km na północny wschód od Oslo. Nazwijmy to miejsce enigmatycznie Dziurą. Tak więc łapaliśmy stopa z Dziury i wylądowaliśmy spowrotem w norweskiej stolicy.

"Ucieczka z Oslo"
Festiwal szybkich odcinków. I to nie ze względu na prędkość... Na trasie kilkudziesieciu kilometrów zmienialiśmy auta z dziesięć razy. Hitem była para, która zdążyła się przedstawić, opowiedzieć o swojej pracy i zapytać nas o imiona, a z którą przejechaliśmy może 2-3 km. Po czym wylądowaliśmy na stacji benzynowej.

"Nie ma szans stąd złapać stopa" twierdził "A" - "Musimy się zawrócić na przystanek". Tak jak ja, nigdy nie pytał ludzi o to czy nas podwiozą. Kciuk bądź kartka wystarczały. Nic to. Sytuacja wymaga poświęceń. "A" stanął na wyjeździe ze stacji z napisem "Hønefoss", a ja niechętnie zacząłem podchodzić do ludzi z uśmiechem na ustach i pytaniem czy nie podwieźliby nas do tego miasta. Sktuteczność 50%. Udało się przy drugim aucie.
I tu warto nadmienić, że jedynymi osobami w Norwegii, które nie potrafią angielskiego to imigranci. Czy to pracownik fizyczny, czy pani na kasie, każde posługiwało się tym obcym w stopniu całkowicie komunikatywnym, a z tego większość biegle.
Po kilku godzinach i paru straconych nadziejach udało nam się wydostać z Oslo.

"Podróż donikąd"
Tutaj zaczęło być lepiej. Nasz ostatni przystanek tego dnia było oddalony o jakieś 120 km od stolicy. Dojechaliśmy dwoma autami. Pierwszym autem był jakiś ledwo żyjący samochód z dwójką Litwinów. Nie przepadali chyba za temperaturami w Norwegii bo ogrzewanie mieli chyba ustawione na maksimum. Zmogło mnie po chwili. Było tak duszno, że oczy zamykały się same. I jakkolwiek malowniczego krajobrazu nie mijaliśmy to opowiedzieć zbyt wiele o nim nie mogę. Czynię kiepskie obserwacje kiedy mam zamknięte oczy. Wysiedliśmy tuż przed Hønefoss.
Drugie auto którym jechaliśmy zatrzymało się samo. "A" był akurat za potrzebą i auto stanęło po prostu. Okazało się, że Norweg chciał sobie zrobić postój. Dowiedzieliśmy się od niego, że z rozdroża na którym staliśmy lepiej wybrać drugą trasę niż chcieliśmy, ale jeśli chcemy wybrać tę gorszą to zaprasza, bo jedzie w tym kierunku. Wybraliśmy "gorszą".
I to był dobry wybór. Okazało się, że kierowca jest przewodnikiem w tamtejszych rejonach i ma obóz w okolicy, w którym jesteśmy mile widziani. Do tej pory nie wiem jak to się stało, że odmówiliśmy. W zamian za to zabrał nas do pobliskiego miejsca pochówku pogan. I tu chłonąłem jak gąbka wodę. Ci co mnie znają, wiedzą, że jestem fanem tego jakże pomijanego w szkołach wycinku historii.
Po krótkiej opowiastce, polowaniu na kurki i najedzeniu się borówek, pojechaliśmy dalej, oddalając się od wcześniej proponowanego nam obozowiska. Kierowca powiedział, że bardzo chętnie nas podwiezie dalej, a powrót mu zajmie 10 minut. Jak powiedział tak zrobił. Wysadził nas paręnaście kilometrów dalej, gdzie po raz pierwszy spotkaliśmy skandynawską ostoję kierowców - parkingo-toaleto-miejsce piknikowe. Później na naszej drodze mijaliśmy niezliczone ilości takich "postojów". Bardzo fajny wynalazek, jedyne czego brakowało w nim do szczęścia to prysznica. Tam spędziliśmy naszą drugą noc w Norwegii.
TIP#1: hitchhiking, a hijacking - trzeba być ostrożnym przy wymowie, bo kierowcy dziwnie mogą zareagować (nasi tylko się ze mnie nabijali)

Dzień Trzeci - 29 września
"Długo, długo nic"
Pobudka w deszczu. Nic przyjemnego. Po dość długim wstawaniu, poranna toaleta i suszenie namiotów. I śniadanie, którego mimo słabej pamięci, nie zapomnę. TIP#2 Jak jedzenie ma w nazwie "turystyczna" - nie kupować. Nigdy chyba nie jadłem nic paskudniejszego. Konserwa Turystyczna z Biedronki. Silne 3 na 10. Nie polecam. Jedyny pozytyw tamtego śniadania, to że była to pierwsza nieznana mi wcześniej konserwa. Po Turystycznej wszystko smakowało jak rarytas.
Po długim śniadaniu i suszeniu ruszyliśmy na pobliski przystanek. Łapać stopa oczywiście. Oczywiście w deszczu. Wspominałem, że w Norwegii ciągle pada?
Długie nic... Te nic najlepiej odzwierciedlają chyba słowa "A": "Nie martwi mnie, że nie zatrzymują się samochody. Martwi mnie, że nie jeżdżą". Tkwiliśmy w takiej nicości przez ładne kilkadziesiąt minut.
Kiedy stanie w deszczu zaczęło nam się powoli nudzić, zaśpiewaliśmy wszystkie piosenki z bajek Disney'a (no dobra... tylko ja śpiewałem), skończyły nam się palce na których liczyliśmy przejeżdżające samochody (liczyliśmy tylko na jednej dłoni) to wtedy, w końcu zatrzymała się nasza wybawicielka.
Naszą wybawicielką okazała się być samotnie podróżującą nauczycielkę, która zawiozła nas do Fagernes. Z tej podróży jedyne co zapadło mi w pamięć to to, że owa starsza pani była nauczycielką i podwożąc nas spłacała, zaciągnięty za czasów hipisowskich, dług autostopowicza. No i że narodowe stroje norweskie noszą nazwę... Bunad*

"Norwegia w pigułce"

W Fagernes dopadło nas słońce. Można było w końcu wysuszyć rzeczy które ucierpiały podczas deszczu i nacieszyć się norweskim widokiem nieprzesłanianym przez chmury. Zgodnie z prawami Murphiego problemu ze złapaniem stopa - wtedy kiedy mogliśmy się cieszyć widokiem - nie było. Rzeczy mokre wróciły do plecaka.

Tu zatrzymał się najdłuższy, jak do tej pory, autostop - Fagernes-Bergen 330km.

Trasa długa, niespokojny pies obok, ale jechało się dość przyjemnie. Podczas tej trasy dowiedzieliśmy się, że Ci na wschodzie Norwegii to mięczaki, nie potrafiące zbyt wiele, a ich góry to pagórki zaledwie. Ogólnie rzecz biorąc dało się wyczuć, że zachodnia Norwegia gardzi nieco swoją wschodnią częścią.

W pewnym momencie wynikło z rozmowy, że dawno nie używał angielskiego. Na stwierdzenie, że jest posługuje się angielskim najlepiej z dotychczas napotkanych Norwegów rzucił coś w stylu: "Mówiłem już jak mało szacunku mam do wschodniej Norwegii?"

Zdecydowanie czuć było urazę.

Co do samej trasy. Dowiedzieliśmy się, że w Norwegii istnieje trasa zwaną "Norway in a nutshell" co z goła oznacza "Norwegię w pigułce". Dowiedzieliśmy się też tego, że gdyby był nami to wysiadłby i jechał inną trasą. Nie posłuchaliśmy - mieliśmy stopa do Bergen, więc grzechem byłoby z niego zrezygnować.

"Norway in nutshell" to trasa, jadąc którą można obejrzeć całą Norwegię - na szlaku są: niziny, wyżyny, fiordy, góry, lasy, doliny. Trzeba trochę zboczyć z głównej trasy, ale podobno warto. Warto zapamiętać na następne razy.

Jako, że podróżowaliśmy autostopem, średnio mogliśmy rozporządzać przystankami i trasą, ale i tak trafiło nam się bardzo fajnie. Po drodze mijaliśmy bowiem bardzo przyjemne dla oka widoki.

W towarzystwie pejzaży dotarliśmy do Bergen.

"Przystanek Bergen"

Bergen to miasto przedstawiające istotę zachodniego wybrzeża - z opowiadań słyszeliśmy, że w tym mieście słońce zatrzymuje się na średnio 3 dni w roku. Tym bardziej zadowolił nas fakt, że po dotarciu do niego nie padało.

"Pamiętajcie, że to jest miasto, a rozbijać się wolno tylko w dziczy. Znajdziecie na pewno jakiś hostel na który was stać"** pożegnał nas nasz ostatni tego dnia kierowca. Przytaknęliśmy najmilej jak potrafiliśmy, podziękowaliśmy i zaczęliśmy szukać "dziczy". Miasto okazało się być miastem z krwi i kości (drugim takim po Oslo) i zdecydowanie nie widać było choćby skrawka zieleni w którym moglibyśmy się rozbić nikomu nie przeszkadzając.

Ruszyliśmy. Po kilometrze okazało się, że zaczyna zmierzchać, a kierunek w którym podążaliśmy wcale nie zapowiadał zmniejszenia zagęszczenia budynków. Było to nasze pierwsze nocowanie w mieście więc warto tu wspomnieć o niespisanym prawie skandynawskim Allemannsretten. Jest to świetna*** zasada polegająca na powszechnym dostępie do natury. Dla nas oznaczało to tyle, że wystarczyło nam znaleźć polankę oddaloną o 150m od najbliższego domu. Nawet jeśli jest to teren prywatny to na noc mamy prawo się rozbić.

Wiedzieć to jedno, znaleźć to drugie. Po przejściu jakichś 4 kilometrów udało mi się dostrzec kawałek zieleni na pagórku****. Zostaliśmy tam na noc pomimo początkowego narzekania "A", że "za blisko", "tu ludzie chodzą", "o 5 musimy wstać bo psy wyprowadzać będą". Rozbijaliśmy się już w półmroku i w miarę w ukryciu, więc nie noc nie należała do najprzyjemniejszych, ale rozbiliśmy się i mogliśmy kłaść się spać. Nie wiedząc co przyniesie jutro zasnęliśmy przy dźwiękach zbliżającej się ulewy.

* - no dobra, sprawdziłem na wiki
** - zdecydowanie tak nie powiedział, ale wydźwięk podobny
*** - jak się okazuje to prawo jest niespisane, Norwegowie tak po prostu mają
**** - w Norwegii miejsca się nie marnuje, więc nawet na stromym zboczu często spotka się cywilizację

Dzień Zero - 26 sierpień
"Bagaż"
Limit - 32 kg. Do zabrania - 2 plecaki pełne sprzętu i jedzenia. Dyskusje co wziąć co nie wziąć trwały do późna, ale w końcu ustalone i zważone. Mniej więcej. Komunikacja przez facebooka nie pozwala na zbyt wiele. Konserwy - zabrane. Namiot zabrany. Śpiwór jest. Waga ok. 15 kg. (nie kupujcie wag z Lidla bo 5kg odchyłki to ciut dużo). Spakowany. Jest późno. Nie wstanę wyspany.

Dzień Pierwszy - 27 sierpień
"Na północ poproszę"
Wstaję niewyspany. Biorę bagaż na plecy i do Poznania. Tam spotykamy się z "A". i jedziemy na lotnisko. Oczywiście trafiamy na autobus bez biletomatu. Więc jedziemy i liczymy na to, że ci ludzie wyglądający jak kanary, w rzeczywistości nimi nie są. Dziwna sprawa, w Poznaniu wszyscy faceci po czterdziestce wyglądają jak kanary. Na szczęście nimi nie byli. Szczęśliwie dojeżdżamy do lotniska.

Prawie tak wyglądały plecaki kiedy zdawaliśmy je odprawialiśmy

A tam... Akcja łączenia plecaków. Linka od namiotu połączona z prowizorką. Pani odprawiająca nas patrzyła dosyć osobliwie na nasz wynalazek. Ale my uśmiechaliśmy się ofensywnie. Tak bardzo, że aż poprosiła żeby nasz bagaż wlazł zupełnie innym wejściem niż bagaż zwykłych śmiertelników z komentarzem, że może trzeba będzie dopłacić. Uśmiechaliśmy się chyba wystarczająco do wszystkich bo nie dopłaciliśmy. So far so good.

Bagaż odprawiony. Kierujemy się ku bramkom. Jak dla mnie najbardziej stresująca część lotu. Zawsze się boję, że każą mi otwierać świetnie spakowany plecak. Wyjąć coś. Spakować. A na szybkości nie udaje się tak ładnie zapakować jak w domu.
Nie zatrzymali. Nie kazali przepakowywać. Uff...
Dalej lot. Lądowanie. Nic szczególnego... Lądowanie... I tu zaczyna się dziać...

"Tow. Martin"
A właściwie to Marcin, ale jako "Norweg" z Polski przedstawił się jako Martin.
Znaleźliśmy go przy wyjściu z lotniska. Spity na umór. Biedak z wesela jakiegoś wracał i zdecydowanie nie nadawał się do prowadzenia czegokolwiek. A już na pewno nie auta. Więc czatuje pod wyjściem z lotniska i szuka kogoś kto zawiezie go do Oslo.
Pyta czy mamy prawko i nie chcemy go zawieźć do Oslo (120 km autostradą z Oslo Torp na którym wylądowaliśmy). "A" na pytanie o posiadanie prawka odpowiedział krótkim "nie".
A ja...
Nigdy nie byłem w  tym kraju.
Nigdy nie prowadziłem tak dużego auta (nie jest wielkie, ale jest zdecydowanie większe niż prowadziłem dotychczas).
Nigdy nie jeździłem autostradą.
Mieliśmy jechać południowo-wschodnim wybrzeżem, a Oslo jest na północny wschód.
Największym miastem, po którym jeździłem dotychczas był Białystok...

Na szybkości odpowiedziałem więc: "czemu nie".
Pierwsze auto, które złapałem na stopa i mam nim jechać. :)

Po jakimś czasie (potrzebnym na spożycie kawy i piwa, i jeszcze z pół godzinki) ruszyliśmy w drogę. I zaczęła się Norwegia. Jadę autostradą i nagle wjeżdżam w górę. I w następną. I jeszcze jedną.

Tunele w Norwegii to coś jak u nas dziury w asfalcie. Normalna kolej rzeczy na drodze. Widoki świetne. Aż żal że musiałem prowadzić. Na szczęście "A". pstrykał miliony fotek.
120km minęło. Zaczęło się Oslo. Nie metropolia. Duże, rozwlekłe miasto, ale bez fajerwerków. Drapaczy chmur nie za wiele.

Dowód tego, że byliśmy w Oslo

Ale kierować ciężko było. Chyba z trzy razy musieliśmy się zawracać, bo nasza nie do końca trzeźwa "nawigacja" rzucała komendy dopiero na samych skrzyżowaniach.
Tak czy siak dojechaliśmy do ścisłego centrum. A tam...
Parkowanie równoległe...
Z powyższych relacji można wyczytać, że zawodowym kierowcą to nie jestem. A ostatni raz równolegle to parkowałem... Na kursie prawa jazdy?
Po paru dobrych minutach auto było zaparkowane.
Na trzy.
Z dwoma minusami.

No i zaczęło się... Martin potrzebował coś załatwić przed dalszą podróżą (okazało się, że mieszka około 40 km od Oslo). Wypłacił z bankomatu parę banknotów i poszliśmy do pobliskiego baru, w którym okazało się zostaliśmy jedynymi białymi klientami...
Dość powiedzieć, że czułem się ciut nieswojo, a interesy Martina nie zapowiadały się na do końca mieszczące się w normach prawnych. Martin całym swoim trzeźwym umysłem kupił trzy piwa. Po jednym dla każdego... Jako, że kierowcą byłem nadal, musiałem odmówić.

Martin co chwila gdzieś wychodził, a że popełniłem wielki błąd oddając mu kluczyki i zostawiając bagaże w aucie to śledziłem go z ukradka, co by nam - kolokwialnie ujmując - nie wyparował.
Potrwało to kilka godzin... O jak wielkim

błędem było oddawanie mu kluczyków...
Dość powiedzieć, że w czasie pobytu w Oslo Martin nie tylko nie zmniejszał poziomu upojenia, ale także zwiększał poziom innych substancji w organiźmie. I cyk. Na chwilę miałem zostać w barze, a "A" który to robił do tej pory znudził się i wyszedł na zewnątrz razem z Martinem. Nie ogarnął, że tego człowieka nie można spuszczać z oczu. 10 minut posiedziałem i sprawdziłem jak się ma sytuacja na zewnątrz. Martina nie było.
Zrobiłem parę rundek wokół przecznicy. Ani śladu po nim. Dość zaskakujące bo całkiem sporych gabarytów człowiek. Sześcian niemalże. Z dwumetrową krawędzią.

Wracam do "A". Robimy przegrupowanie. Jako, że ze zbyt wielu formacji wybierać nie mogliśmy to podzieliliśmy się na dwie jednoosobowe grupy. On został przy barze, a ja poszedłem czatować przy samochodzie.
Robiąc w międzyczasie parę rundek spotkałem go w towarzystwie starszego czarnoskórego mężczyzny. Opieprzyłem go i poszliśmy w kierunku baru i czekającego na nas "A".
Z małą przerwą. Usiedli na schodkach w jednej z bocznych uliczek centrum. Ciemnoskóry wyciągnął małą torebkę cukru. Taką jak w restauracji podają do kawy/herbaty. Tylko dużo mniejszą.
Do tej pory myślałem, że kokaina to sport dla bogaczy (na filmach zawsze gwiazdy rocka czy aktorzy się nią raczą), ale Martin uświadomił mnie, że wystarczy być odpowiednio pijanym...
W centrum miasta. W stolicy. Usiedli sobie na schodkach i na szybkości wciągnęli po "porcji?". Patrzyłem osłupiały, ale nic. Co miałem zrobić...
Zaskoczył mnie zupełny brak reakcji na narkotyk. Zupełnie nie zauważyłem zmiany. Może dlatego kokaina należy do najdroższych tego typu wątpliwych rozrywek.

Po chwili znalazł nas "A". Martin wstał i obiecał, że po wypije piwko i jedziemy dalej.
Obiecywał jeszcze parę razy.

Zostawiłem Martina z "A". i przeszedłem się do centrum (uliczkę dalej od całego tego zamieszania).
Posłuchałem sobie instrumentu znajdującego się gdzieś na szczycie listy instrumentów do kupienia kiedy będę już bogaty - hand drums. Posłuchałem. Wróciłem.

Martin wstał i obiecał, że po dopije piwko i jedziemy dalej.
Obiecywał jeszcze parę razy.

Jestem pod wrażeniem jak wiele piw może zmieścić człowiek. Ale cóż... Miał gdzie je wlewać.
Po jakiejś kolejnej godzinie wszedłem do środka i patrzyłem jak pije to piwo. Do końca. Nazwijmy to wywieraniem presji... Trzeba było zrobić to od razu... Ale przynajmniej w tym czasie obejrzałem trochę Oslo (baaaardzo niewiele).

Dopił to piwo pod moim czujnym okiem i poszliśmy do auta. Ile to nas nie przepraszał...
Doszliśmy do auta. Wziąłem kluczyki. I w samą porę, bo usłyszał rodzimy język. Jako całkowicie narąbany, Martin był świetnym kumplem wszystkich i już zapraszał naszych rodaków do miejsca, z którego dopiero co udało nam się uciec.

Włączyłem silnik - Miałem kluczyki więc władza była w moich rękach.
Usłyszałem siarczyste "Zgaś silnik bo Ci wpier...". Tylko na to czekałem.
Zgasiłem silnik i zawołałem, raczej w jego stronę niż w stronę "A". "Wysiadamy "A" Bierz rzeczy"
I tu był nasz. Oczywiście złagodniał jak baranek i wskoczył do auta jak dziecko któremu obieca się cukierek "jak będziesz grzeczny".

Dość powiedzieć, że nie był trzeźwiejszy niż przed wjazdem do Oslo. Jego zmysł nawigacyjny zamglił się tak, że w pewnym momencie (oczywiście już na skrzyżowaniu) rzucił "prosto". Pojechałem prosto (mój błąd). Prosto na tory tramwajowe. Po jakichś 300 metrach wróciliśmy na normalną jezdnię, ale muszę przyznać, że przez chwilę było mi ciepło.

Jakimś cudem wyjechaliśmy z Oslo.
Przez 40 minut słuchaliśmy jak jest mu przykro. Jak mu źle, że jest tak dla nas taki niedobry, że ja mogę jeździć tym jego ogórkiem, a "A". miał darmowe piwo od niego. Że jaki to on dla nas dobry. I jakimi dobrymi rzeczami nas jutro z rana powita. "Kawę? Ok, będzie kawa. I śniadanie".

Wiedząc, że Martin był już na rauszu kolejny dzień wiedzieliśmy, że żonka mu zrobi awanturę. Ale tutaj moja wersja rozmijała się z wersją "A". Ja byłem przekonany, że jak my go dowieziemy, to będzie suszenie głowy i może krzyk, ale że my dostaniemy coś od niej do zjedzenia (byliśmy całkiem głodni po całodziennej wyprawie), a może nawet i przenocujemy w domu (przewieźliśmy go w końcu 160km i chyba coś się nam należy)
Wersja "A" przewidywała tylko suszenie głowy i krzyk - więc był nacisk na nie odwożenie go.

Słusznie czy nie, padło na wersję "A". Wysiedliśmy na skrzyżowaniu, gdzie później się rozbiliśmy, po czym Martin nas pożegnał i jeszcze raz zapewnił o kawie i śniadaniu. Wsiadł do auta (podobno mieszkał kilka metrów dalej) i pojechał.
Więcej go nie widzieliśmy.

Nasz pierwszy "norweski" obóz